Γυμνά στήθη, με την καρδιά να κτυπά από κάτω τους, εκεί όπου ριζώνει η αγάπη και τρέφεται μια νέα ζωή, όπου, όμως, μια μέρα, ίσως να γεννηθεί η αρρώστια, που θα θρέψει κι αυτή αναγκαστικά με τη σειρά της τον πόνο και τον φόβο, «εκτίθενται» στον καμβά, αποκαλύπτοντας όλες τις πλευρές τους.
Σε μια απόπειρα να απεικονίσει τις αντοχές των ανθρώπινων σχέσεων, όταν αυτές δοκιμάζονται, η ζωγράφος Αλεξία Μαρούλη παρουσιάζει την πρώτη της ατομική έκθεση, με τίτλο «Exposed», η οποία εγκαινιάζεται στην γκαλερί «7», την Τρίτη 13 Ιανουαρίου, από τις 8 έως τις 10 το βράδυ. Η έκθεση, που θα διαρκέσει έως τις 31 Ιανουαρίου, αποτελείται από μια σειρά έργων (λάδια σε καμβά), που πραγματεύονται το στήθος ως μέσο ανακούφισης και φροντίδας, τις ανθρώπινες σχέσεις με αφετηρία τον πρωταρχικό σύνδεσμο μεταξύ της μητέρας και του παιδιού, αλλά και το στήθος που νοσεί, τραυματίζεται, αναιρείται. Το γυναικείο στήθος, το οποίο, διαχρονικά, αντιμετωπίστηκε είτε ως μέσο συντήρησης της ζωής, και κατ’ επέκταση ως ενσάρκωσή της και αντικείμενο λατρείας, είτε ως απειλή κατά του ασκητισμού και της πνευματικότητας, συμβολίζει τόσο την ερωτική επιθυμία και τη μητρότητα, όσο και την αγάπη και τη στοργή.
Κάθε στήθος που μας φιλοξένησε σε αυτή τη ζωή
Ο ιστορικός τέχνης Μάνος Δούκας σημειώνει για την έκθεση: «Η εμμονή με το γυναικείο στήθος είναι τόσο πολιτιστικά προσδιορισμένη, όσο και ψυχολογικά εξηγήσιμη. Τα πρότυπα εναλλάσσονται ιστορικά και κατά τόπους. Για κάθε Κράναχ ένας Ρούμπενς, για κάθε Πάμελα Άντερσον μια Κέιτ Μος. Το στήθος είναι γερό χαρτί της πολιτιστικής μας βιομηχανίας, “πορνογραφικής και σεμνότυφης”, όπως την αποκάλεσαν οι Αντόρνο & Χορκχάιμερ.
Οι προσεγγίσεις της πρόσφατης τέχνης, υπό την επίδραση της φεμινιστικής θεωρίας, περιλαμβάνουν ανασκευές των μαζικών προτύπων και αντιλήψεων, άλλοτε επιθετικά, άλλοτε με λεπτή ειρωνεία και, κάποτε, με τρυφερότητα. Ελέγχεται η αντικειμενοποίηση του σώματος, αμφισβητείται η διάζευξη μεταξύ ερωτικού και μητρικού στήθους, ερευνάται το νοσούν από καρκίνο στήθος. Κι όλα αυτά, στα πλαίσια μιας γενικότερης στροφής από τον παραδοσιακό δυϊσμό της δυτικής σκέψης (νους – σώμα) προς την εν – σωματωμένη εμπειρία. Αυτή γίνεται η βάση της ομιλίας για την ταυτότητα και το κοινωνικό.
Η παρούσα δουλειά της Αλεξίας Μαρούλη ξεκίνησε από ένα στενό οικογενειακό βίωμα, που αφορούσε τον καρκίνο του μαστού. Οι μεγαλύτεροι πίνακες είναι οι συγκινησιακές της διακυμάνσεις, η προσωπική της αυτοκριτική, ο εξορκισμός των φόβων της (που είναι και δικοί μας). Έργα σιωπηλά και μνημειακά, σχεδόν ιερατικά, με συμπρωταγωνιστή το κενό, μια πολύ διαφορετική ματιά από εκείνη της Χάνα Γουίλκε στα κλασικά πλέον φωτογραφικά πορτραίτα με την πάσχουσα μητέρα της (1978 – 81).
Οι μικρότεροι πίνακες εξελίσσουν το ενδιαφέρον της ζωγράφου για το στήθος, όχι πλέον εν κινδύνω, αλλά σε ρόλο καταφύγιου ή “μαξιλαριού”, όπως λέει η ίδια. Είναι μια από τις λίγες περιπτώσεις, όπου τα μικρά έργα μιας ζωγραφικής έκθεσης έχουν την ίδια ακριβώς εσωτερική νομοτέλεια με τα μεγαλύτερα και, υποτίθεται, πιο “φιλόδοξα”. Η πρώτη εντύπωση παραπέμπει σε ερωτική σύντροφο, μα οι επόμενοι συνειρμοί θα περιλάβουν κάθε στήθος που μας φιλοξένησε σε αυτή τη ζωή, και κάθε καρδιά που ακούσαμε να χτυπάει. Έστω και για λίγο».
Πληροφορίες
Γκαλερί «7»: Σόλωνος 20 & Βουκουρεστίου – Αθήνα, τηλ.: 210 3612050. Ώρες λειτουργίας: Τρίτη, Πέμπτη και Παρασκευή: 11:00 – 14:00 και 18:00 – 21:00, Τετάρτη και Σάββατο: 11:00 – 15:00.
naftemporiki.gr
