Σε μια γωνιά στον κήπο του Ζαππείου, ανάμεσα στα δέντρα και την πυκνή βλάστηση, μακριά από τα βλέμματα των περαστικών έχουν βρει καταφύγιο άστεγοι, οι οποίοι έχουν δημιουργήσει την δική τους «γειτονιά».
Με τα μόνα μέσα που διαθέτουν, ξύλα, σίδερα και αδιάβροχα πανιά, έχουν φτιάξει παράγκες για να προφυλάσονται από τα καιρικά φαινόμενα.
«Είναι δύσκολα, εγώ μόνο ξέρω τι περνάω καθημερινά», λέει ο κ. Διονύσης, ο οποίος είναι ο πρώτος κάτοικος της «γειτονιάς των αστέγων».
«25 χρόνια με βροχή, ήλιο, κρύο χιόνι, είμαι εδώ. Η ζωή ήταν σκληρή μαζι μου, ένα οικογενειακό πρόβλημα ήταν αρκετό ώστε να χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Έφυγα από το σπίτι μου και ήρθα στον κήπο του Ζαππείου. Το σπίτι μου πια είναι αυτό», συνεχίζει.
Ο κ. Διονύσης ήταν ελαιοχρωματιστής – και από τους καλούς, όπως λέει ο ίδιος με καμάρι. Έχει τρία παιδιά και ένα μεγάλο καημό: ότι κανένα τους δεν είναι δίπλα του, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να χαρεί τα πέντε εγγόνια του.
Η συντροφιά του είναι η μουσική και λίγο κρασί που αγοράζει όποτε βγάζει λεφτά από την ανακύκλωση μετάλλου. Μας δείχνει ένα παλιό ραδιόφωνο που βρήκε πριν μήνες στα σκουπίδια το οποίο συνδέει με μπαταρία αυτοκινήτου για να δουλέψει.
«Κρασάκι, μουσική και καπνό να έχω και δεν ζητάω τίποτα άλλο από τον Θεό. Ειδήσεις δεν ακούω, δεν θέλω να ξέρω τι γίνεται στον κόσμο. Ο κόσμος είναι σκληρός», αναφέρει με βουρκωμένα μάτια.
Στη «γειτονιά των αστέγων» στον κήπο του Ζαππείου το τελευταίο χρόνο έχουν βρει «σπίτι» και άλλοι άστεγοι. Κυρίως «θύματα» της οικονομικής κρίσης που μη μπορώντας να αντεπεξέλθουν στα καθημερινά έξοδα έχουν φτιάξει το δικό τους καταφύγιο εκεί.
ΜΑΚΗΣ ΣΥΝΟΔΙΝΟΣ
