Από την έντυπη έκδοση
Του Βασίλη Κωστούλα
[email protected]
Η κυβέρνηση ίσως πόνταρε ότι το ευρωπαϊκό σκέλος των πιστωτών, υπό το καθεστώς της πίεσης που διαμορφώνουν οι επικείμενες εκλογικές αναμετρήσεις σε Ολλανδία, Γαλλία και Γερμανία, θα επιλέξει να κλείσει άρον άρον το μέτωπο της δεύτερης αξιολόγησης του «τοξικού» ελληνικού προγράμματος.
Ήλπιζε έτσι ενδεχομένως ότι θα αμβλύνει στις «καθυστερήσεις» την ένταση των μέτρων.
Δεν είναι ίσως τυχαίο το μήνυμα που ανά τακτά χρονικά διαστήματα έχουν στείλει σε δημόσιες εμφανίσεις τους τόσο ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος, όσο και ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.
«Ουδείς επιθυμεί μια αναβίωση του 2015», ιδίως «σε μια δύσκολη συγκυρία εκλογικών αναμετρήσεων στην Ευρώπη», κατά την οποία «δεν χωρούν καπρίτσια και εκβιασμοί».
Ήρθε λοιπόν η ώρα. Με μία διαφορά.
Στο χθεσινό Eurogroup, οι Ευρωπαίοι πιστωτές, μάλιστα για πρώτη φορά σε ενιαίο μέτωπο, έθεσαν οι ίδιοι το τέλος Φεβρουαρίου ως προθεσμία για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης, η οποία θα έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί εδώ και έναν χρόνο, αξιώνοντας την εκ προτέρων νομοθέτηση προληπτικών μέτρων, ως εγγύηση για τη διασφάλιση των στόχων στα πρωτογενή πλεονάσματα, μετά το 2018.
Ακριβώς επειδή βρίσκονται ενώπιον εκλογικών αναμετρήσεων, που ολοκληρώνονται στο τέλος του 2017, διαμηνύουν «εδώ και τώρα» για την αξιολόγηση, «αλλιώς το 2018»· χρήματα στην Ελλάδα υπάρχουν το πολύ μέχρι τον Ιούλιο του 2017.
Συχνά διατυπώνεται η άποψη ότι αυτή η κυβέρνηση «τα υπογράφει όλα». Είναι η μισή αλήθεια. «Τα υπογράφει όλα» την τελευταία στιγμή και με την πλάτη στον τοίχο. Εφαρμόζει τα δημοσιονομικά μέτρα στο ακέραιο: υπέρβαση του στόχου για το πρωτογενές πλεόνασμα κατά 2,5 δις με πρόσθετους φόρους 4 δις από το 2015, υπονομεύοντας το διαρθρωτικό σκέλος των μεταρρυθμίσεων και συντηρώντας έτσι το μοντέλο που οδήγησε στη χρεοκοπία.
Οι πιστωτές δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Εξαντλούν την πολιτική τους σε μια μικροδιαχείριση της ελληνικής υπόθεσης, εξυπηρετούμενοι από τη φοροεπιδρομή που προσωρινά διασφαλίζει το μεγαλύτερο μέρος της αποπληρωμής των δανείων τους προς την Ελλάδα.
Κατά μία έννοια, τόσο η Γαλλία των Ολάντ και Σαπέν, όσο και η Γερμανία των Μέρκελ και Σόιμπλε, εκ του αποτελέσματος, λειτουργούν ως χρηματοδότες εντός αντιπαραγωγικού, πελατειακού συστήματος, που ούτε ανακάμπτει, ούτε πιάνει πάτο, χάρη στο ζεστό χρήμα από την Ευρωζώνη.
Οι πιστωτές όμως, σε αντίθεση με αυτό που πολλοί πιστεύουν, δεν έχουν τα ηνία αυτής της χώρας.
Η κυβέρνηση δείχνει να μην διδάσκεται από τα λάθη της.
Ακόμη μία φορά, ο χρόνος μετράει αντίστροφα, σε μια χώρα που ζει τη μέρα της μαρμότας.
