Από την έντυπη έκδοση
Του Δ. Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Όπως συμβαίνει συχνά τα τελευταία έξι χρόνια, κάθε απόφαση των εταίρων και θεσμικών δανειστών της χώρας -στην οποίαν προσχωρεί εκούσα άκουσα η Αθήνα- προκαλεί πληθώρα δημοσιευμάτων και ορυμαγδό δηλώσεων υπέρ ή κατά.
Σε εναλλασσόμενους ρόλους, απολογητή κι επικριτή, έχουν εμφανισθεί όλοι οι έχοντες λόγο στον δημόσιο βίο, γεγονός που δεν επιτρέπει σε κανέναν πλέον, να «κουνάει το δάχτυλο» στους υπόλοιπους…
«Οι λέξεις είναι τα πάντα» συνήθιζε να λέει ο Ναπολέων Βοναπάρτης -μέγας ποδηγέτης στην εποχή του, εκτός από ταραξίας της Ευρώπης- έχοντας πλήρη επίγνωση της δύναμης των λέξεων και των συμβολισμών και συμπαραδηλώσεων που ενεργοποιούν.
Οι λέξεις της ανακοίνωσης του Eurogroup, προχθές το βράδυ, προϊδεάζουν για το μέλλον της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, υπαινίσσονται πολλά για το επίπεδο εμπιστοσύνης που απολαμβάνει η χώρα και πιστοποιούν την εκτίμηση που περιβάλλει το εγχώριο πολιτικό προσωπικό…
Ας μη φοβηθούμε τις λέξεις. Ας αναγνωρίσουμε την αξία τους και το μήνυμα που στέλνουν.
Όσο και να κορυβαντιούν οι κατ’ επάγγελμα αισιόδοξοι, η αλήθεια είναι ότι οι εταίροι αποφάσισαν να απαλλαγούν οριστικά από τον «πονοκέφαλο Ελλάδα», ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα παραμένει στην Ευρωζώνη, ως κράτος-παρίας.
Έξι χρόνια μετά την ένταξη στον μηχανισμό στήριξης και 240 δισ. ευρώ δανείων, η Ελλάδα αλυσοδένεται σε μια μνημονιακή συνθήκη που δεν μοιάζει να έχει ορατό τέλος, καθώς η επιτροπεία αποκτά σχεδόν μόνιμο χαρακτήρα και σε συνδυασμό με τον «αυτόματο κόφτη» οδηγεί σε κάμψη και της δημοκρατικής λειτουργίας της ελληνικής πολιτείας, αφού η νομοθέτηση στο Κοινοβούλιο τείνει να υποκατασταθεί από την έκδοση Υπουργικών Αποφάσεων και Προεδρικών Διαταγμάτων.
Η Ελλάδα, εντασσόμενη στην ΟΝΕ και υιοθετώντας το κοινό νόμισμα, παραιτήθηκε οικειοθελώς ενός σημαντικότατου τμήματος από τον σκληρό πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας της -την έκδοση νομίσματος- και σήμερα εμφανίζεται να προσχωρεί σε παραδοχές περαιτέρω απομείωσής της.
Η ανακοίνωση του Eurogroup συνιστά ένα σκληρό πιστοποιητικό της πλήρους χρεοκοπίας και του πολιτικού προσωπικού της Ελλάδας, το οποίο, έχοντας την ευθύνη μιας οικονομίας-πολλοστημόριο της ευρωπαϊκής, απέτυχε να ανατάξει τη χώρα, παρά την έμπρακτη αλληλεγγύη των εταίρων της και τη στήριξη, σε κρίσιμες στιγμές της μνημονιακής περιπέτειας, της υπερατλαντικής υπερδύναμης.
Τα δύο μεγάλα, αστικά κόμματα της χώρας, δέσμια εσωτερικών αντιφάσεων, έφθασαν στην αυτοαναίρεσή τους και καλλιέργησαν το έδαφος για την εφόρμηση και κατάληψη της εξουσίας από ένα κόμμα κι έναν ηγέτη παραδομένους σε ένα πέλαγος «αυταπατών»…
Η εργαλειοποίηση της φτώχειας και η επάνοδος του κοινωνικού φθόνου, ως πολιτικής ιδεολογίας, δηλητηριάζουν την κοινωνία κι αποσαθρώνουν όσους κοινωνικούς αρμούς έχουν απομείνει και το ερώτημα «εάν το πρόγραμμα μπορεί, με οικονομικούς όρους, να υλοποιηθεί», θα έχει μόνο μία απάντηση: Ναι, με διαρκή συμπίεση και υποχώρηση των δομών του κοινωνικού κράτους και της ευημερίας των πολιτών.
