Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Κηρύσσεται ως αρχαιολογικός χώρος η εντός των τειχών αρχαία πόλη του Πειραιά που οριοθετείται, κυρίως, από την αρχαία οχύρωση και την ακτογραμμή, δηλαδή το 1ο, 2ο και μικρό τμήμα του 3ου δημοτικού διαμερίσματος, ενώ όσον αφορά τα υπόλοιπα θα συνεχιστεί ο έλεγχος και όπου χρειαστεί θα υπάρξουν μικρότερες ή σημειακές κηρύξεις.
Διαβάζω ότι η έκταση του αρχαιολογικού χώρου που υιοθετήθηκε από τα μέλη του ΚΑΣ είναι περίπου η μισή από εκείνη που είχε προτείνει η αρμόδια Εφορεία Αρχαιοτήτων Πειραιώς και Νήσων και η οποία ήταν περίπου 11,5 τ. χλμ.
Απορία αδαούς. Μια μικρή χώρα, που παρήγαγε, κυρίως, ιδανικά και μνημεία, γιατί άργησε τόσο πολύ να κάνει ό,τι έπρεπε, για να περισωθεί η αρχαιολογική και ιστορική μαρτυρία; Επαναπαυόμαστε στα κλέη και κραδαίνουμε ως ιερό πιστοποιητικό την κληρονομιά, αλλά καθυστερούμε τη σοβαρή δουλειά. Η ματιά μας συναντιέται με το παρελθόν όταν αυτό αποφέρει άμεσο όφελος και ευδιάκριτο κέρδος.
Αντιστρέφοντας τη φασαρία για τα εμπόδια στην ανάπτυξη και αναποδογυρίζοντας τις οιμωγές για το τέλος των επενδύσεων στο λιμάνι, ας αναρωτηθούμε:
Αν δεν ήταν το master plan του ΟΛΠ, που συνιστά χωρική ρύθμιση, σε πόσες δεκαετίες θα οριοθετούνταν περιοχές που περιέχουν αρχαιότητες ή ενδείξεις για αρχαιότητες, κι αποτελούν αρχαιολογική ενότητα με χρονική συνέχεια και νοηματική συνάφεια;
Ουδείς μίλησε για αδόμητη «αρχαιολογική ζώνη Α», δηλαδή για μια περιοχή που δεν χτίζεις καν, αν και σε κάποιες περιπτώσεις τα αυθαίρετα ξεφυτρώνουν σε δόσεις και οι αλλοιώσεις δεν είναι των μέσων κοινωνικής δικτύωσης διαδόσεις.
Μπορούμε να διαφωνήσουμε στα κριτήρια, τα μαρτύρια, τα πολιτικά αισθητήρια ή τα ακροατήρια, αλλά το θέμα δεν εμφανίστηκε από το πουθενά. Χρόνους πολλούς η ιστορία κοιλοπονά. Αντίκρυ πότε περνά;
Ετυμολογικό τούτο, από την ίδια την ονομασία του Πειραιά. Ο λεξικογράφος Σουΐδας γράφει: «Ην πρότερον ο Πειραιεύς νήσος όθεν και τούνομα είληφεν από το διαπεράν».
