Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Κούρου
[email protected]
Πόσες φορές άραγε τα τελευταία έξι χρόνια δεν έχουμε βρεθεί στο ίδιο έργο θεατές; Πόσες φορές δεν έχουμε διαπιστώσει ότι οι «τζάμπα» μαγκιές έχουν πάντα αρνητικό αντίκτυπο στην οικονομία, στους πολίτες, στη χώρα; Πόσες φορές δεν προσπάθησαν οι «λύκοι» της πολιτικής μας ζωής να βγουν έξω από το «μαντρί» των δανειστών και γύρισαν δαρμένοι με την ουρά στα σκέλια;
Πόσες φορές δεν έχουμε αναζητήσει πολιτική λύση για τα όποια προβλήματα και μονομερείς ενέργειες που έχουμε πράξει – και βέβαια έχουμε εισπράξει την ίδια μονότονη απάντηση από τους Ευρωπαίους ηγέτες; Η τρόικα, οι θεσμοί, το κουαρτέτο, το Eurogroup αποφασίζουν…
Ανόητοι «η-ρωισμοί» που κρατούν λίγες μόνον ώρες, μέχρι να μας βάλουν και πάλι στον ίσιο δρόμο των μνημονίων που έχουμε υπογράψει και δεν τηρούμε, επιχειρώντας απλώς να σκίσουμε μόνο ορισμένες σελίδες, αλλά ούτε και γι’ αυτό δεν είμαστε ικανοί. Και δυστυχώς όλοι ξεχνούν ότι η Ιστορία στην Ελλάδα δεν επαναλαμβάνεται ποτέ ως φάρσα.
Μόνο ως τραγωδία. Γιατί ακόμη κι αν μας τη χαρίσουν στο σημερινό Euro Working Group, αφού στο χθεσινό δεν ελήφθη καμία απόφαση όσον αφορά τις πρόσφατες παροχές της κυβέρνησης προς τους συνταξιούχους, ξεκλειδώνοντας τα βραχυπρόθεσμα μέτρα απομείωσης του χρέους και ανάβοντας το πράσινο φως να συνεχιστεί η δεύτερη αξιολόγηση, θα μας περιμένουν και πάλι στη γωνία.
Άλλωστε και οι Ευρωπαίοι, όπως φάνηκε χθες στο EWG, είναι διχασμένοι για τη συμβατότητα της εξαγγελίας του πρωθυπουργού με βάση την αξιολόγηση των θεσμών. Και φυσικά, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, η κυβέρνηση θα αναγκαστεί, όχι μόνο να εξηγήσει αλλά και να πείσει ότι δεν κινδυνεύουν οι δημοσιονομικοί στόχοι, καθώς επίσης ότι δεν θα επαναληφθεί ανάλογη ενέργεια στο μέλλον.
Πολύ απλά, χωρίς λόγο και αιτία για μια ακόμη φορά κατάφερε να πλήξει την αξιοπιστία της. Και το χειρότερο είναι ότι για μια ακόμη φορά διακινδύνευσε πάρα πολλά χωρίς κανένα απολύτως κέρδος, παρά μόνο μικροκομματικό. Ηθελημένα εγκληματικό, εν αγνοία επικίνδυνο.
Το σίγουρο είναι ότι η εφάπαξ παροχή στους συνταξιούχους, που μακάρι να ήταν μεγαλύτερη και να δίνονταν τόσα κι άλλα τόσα σε όλες τις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, υπό τις κατάλληλες προϋποθέσεις όμως, μπορεί να στοίχιζε -εάν αποφευχθεί σήμερα κάποιο ατύχημα- την ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση, την έξοδο στις αγορές, πολύ δε περισσότερο θα παρέτεινε την αβεβαιότητα, στέλνοντας πολλαπλά αρνητικά μηνύματα εντός και εκτός των τειχών.
Σε κάθε περίπτωση πάντως και πάλι η ζημιά έγινε.
