Έχουν περάσει 137 ολόκληρα χρόνια από την αιματοβαμμένη Πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο. Σίγουρα πολλά έχουν αλλάξει προς το καλύτερο όσον αφορά τα δικαιώματα του σύγχρονου εργαζόμενου, κάποια αιτήματα και διεκδικήσεις ωστόσο παραμένουν ίδια έστω υπό πιο σύγχρονο πρίσμα.
Εργαζόμενοι με τετράωρες συμβάσεις δουλεύουν στην πράξη οκτάωρα και ενίοτε και περισσότερο, άλλοι βρίσκονται στον δρόμο κυριολεκτικά νυχθημερόν και βαφτίζονται «συνεργάτες», με αποτέλεσμα να στερούνται βασικά εργασιακά δικαιώματα και η υπεργολαβία γενικότερα πάει σύννεφο με αντίστοιχες «ψαλίδες» όσον αφορά τα εργασιακά δικαιώματα.
Σε κάποιες περιπτώσεις, βέβαια, λ.χ. στον τομέα του τουρισμού, η πράξη αποδεικνύει ότι οι επιχειρήσεις που σέβονται τους εργαζομένους τους δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα ανθρώπινου δυναμικού, σε αντίθεση με τις «επιχειρήσεις γαλέρες» κάποιων πολύ δημοφιλών νησιών. Όπως αντίστοιχα η ίδια η κοινωνία και η αγορά «εξοστράκισαν» παλαιότερες προνομιακές συμπεριφορές και εργασιακά «έθιμα» κάποιων κλάδων (τραπεζικός τομέας, κρατικές ΔΕΚΟ κ.ο.κ.).
Η πανδημία και η «επανάσταση» της Πληροφορικής – η 4η Βιομηχανική Επανάσταση σαφώς επέφεραν πολλές αλλαγές, αρκετές εκ των οποίων θετικές για τους εργαζόμενους. Και είναι αυτή ακριβώς η εξέλιξη της τεχνολογίας σε συνδυασμό με την υψηλή κατάρτιση του ανθρώπινου δυναμικού στη χώρα μας που έφεραν λ.χ. το πλήθος επενδύσεων ΤΠΕ αμερικανικών και άλλων κολοσσών στη Θεσσαλονίκη.
Το ανθρώπινο δυναμικό είναι σήμερα πολύ πιο μορφωμένο και εξοικειωμένο με τις νέες τεχνολογίες και είναι εύλογο να ζητά ανάλογη αντιμετώπιση και σταθερή δουλειά ανεξαρτήτως του τόπου προσφοράς της εργασίας, όπως και μισθούς και συντάξεις που να ανταποκρίνονται στο σύγχρονο υψηλό κόστος ζωής και συνταξιοδότηση σε λογική ηλικία.
Οι εποχές αλλάζουν και το ίδιο οφείλει να γίνεται και με τις νοοτροπίες από όλες τις πλευρές, με οδηγό το μέτρο και στόχο πάντοτε το αμοιβαίο όφελος.
