© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Η site-specific παράσταση «Δωρεάν χώμα για όλους -Τώρα αρχίζω να σε βλέπω κάπως καλύτερα», ένα μικρό ποίημα, σε διάλογο με το έργο του Κολτές και του Μπέκετ, αφιερωμένο σε όλους τους αόρατους του κόσμου…κάνει απόψε πρεμιέρα στην Κάμιρο· σε σκηνοθεσία Ελένης Μποζά και ερμηνεία Κωνσταντίνου Τσονόπουλου, θα ανέβει έξι βραδιές, Σάββατο και Κυριακή στις 9 μ.μ [Ιθάκης 32, Αθήνα].
Εμπνευσμένη από τον νέο χώρο που τη φιλοξενεί, η παράσταση δεν αποτελεί μια επανάληψη της περσινής, αλλά μεταμορφώνεται, γεννώντας μια νέα εμπειρία. Η νέα, δεύτερη εκδοχή, πατάει στα ίχνη της αρχικής, αποκτά νέο σώμα και προσκαλεί το κοινό να την ανακαλύψει από την αρχή.
Σε έναν τόπο όπου όλοι είμαστε μόνοι, ένας άνθρωπος διεκδικεί, διασχίζοντας ένα κατώφλι, να μοιραστεί για λίγο τη μοναξιά του με την μοναξιά των άλλων. Να μετατρέψει τη διαδικασία της άσκοπης περιπλάνησης σε μορφή κοινής ελευθερίας.
Σε αυτό τον σύγχρονο κόσμο που έχεις την αίσθηση όλο και περισσότερο ότι ακροβατείς στο περιθώριο της κοινωνίας, το μόνο που είναι σίγουρο ότι συμβαίνει είναι αυτό που υποστηρίζει ο Zygmunt Bauman: παρατηρείς τους ανθρώπους που είναι «έξω» από την κοινωνία και λες δε θα γίνω σαν κι αυτούς, θα έχω λογαριασμό στην τράπεζα, κινητό, ΑΜΚΑ, ΑΦΜ και τα λοιπά και τα λοιπά. Αυτό που φοβάσαι είναι μη γίνεις ένας από αυτούς τους άλλους, τους αόρατους απ’ το σύστημα. Πείθεις τον εαυτό σου ότι δεν είσαι ένας από αυτούς. Θέλεις να πιστεύεις ότι είσαι ορατός. Πόσο αλήθεια είναι αυτό;
Η Ελένη Μποζά μίλησε μαζί μας.
Η παράσταση επιστρέφει στη σκηνή, στο θέατρο Κάμιρος αλλά ως «εκδοχή 2». Τι σημαίνει για εσάς, αυτή η δεύτερη εκδοχή;
«Σε μια εποχή που τα γεγονότα τρέχουν με ταχύτητα, το ίδιο το θεατρικό υλικό αναζητάει καινούργιους κάθε φορά τρόπους για να μπορέσει να εκφραστεί. Μέσα στη δίνη της καθημερινότητας και την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων συνθηκών για να οριστεί ένα περιβάλλον Ύπαρξης, οι καλλιτεχνικές δράσεις οφείλουν κάθε φορά να μετατοπίζονται πολύ γρήγορα στα καινούργια δεδομένα. Από το 2025 στο 2026, η ανθρωπότητα στριφογυρνάει όλο και με πιο ιλιγγιώδεις ρυθμούς πάνω στις ίδιες θεματικές. Αυτό προκαλεί την ανάγκη μιας συνεχόμενης επαναδιαπραγμάτευσης με όρους αλήθειας».
Σε έναν κόσμο που παλεύει να είναι «ορατός», η παράσταση είναι αφιερωμένη «σε όλους τους αόρατους του κόσμου». Ποιοι είναι για εσάς αυτοί οι αόρατοι;
«Τον 21ο αιώνα, το ανθρώπινο είδος, εγκλωβισμένο σε συγκεκριμένες πρακτικές επιβίωσης, βρίσκεται αναγκασμένο να παλεύει μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια ενός συστήματος που σπρώχνει στο περιθώριο όλο και μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων. Όλο και περισσότεροι, βρίσκονται αναγκασμένοι λόγω οικονομικών και κοινωνικοπολιτικών συνθηκών να ακροβατούν στα όρια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Όταν γίνεσαι αόρατος παύεις να έχεις το δικαίωμα να ακουστεί η φωνή σου. Η ζωή σου λυγίζει κάτω από το βάρος αυτής της εκκωφαντικής σιωπής. Αυτή η σιωπή είναι το εφαλτήριο της παράστασης».
Πώς μετατρέπεται η ατομική μοναξιά σε συλλογική εμπειρία πάνω στη σκηνή;
«Η θεματική του παραστασιακού υλικού, προκαλεί και προσκαλεί σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας. Επεξεργάζεται αυτό τον βαθύτερο φόβο μέσα μας, να μη βρεθούμε οι ίδιοι από την πλευρά των ανθρώπων χωρίς φωνή. Με χιούμορ και φαντασία δημιουργούμε με τον Κωσταντίνο έναν Τόπο όπου μπορούν να ακουστούν όλα όσα χάνονται στη βουή της ζωής».
Η δουλειά σας συνομιλεί με τον Κολτές και τον Μπέκετ. Τι αντλείτε από τον καθένα τους και πώς συναντώνται μέσα στο δικό σας έργο;
«Ερευνώντας δύο κορυφαίους ποιητές της δραματικής τέχνης του 20ού αιώνα, βρήκαμε μαζί με τον ηθοποιό και μέσα από βιωματική λειτουργία, την προφητική τους διάσταση σε σχέση με το τώρα της ζωής μας. Οι αναπνοές και οι παύσεις του Μπέκετ σε συνδυασμό με θραύσματα ιστοριών του Κολτές, δημιουργούν μια τελείως καινούργια δραματουργία, ικανή να συνομιλήσει με το σήμερα».
Ο Κωνσταντίνος Τσονόπουλος είναι ο μοναδικός ερμηνευτής. Πώς δουλέψατε μαζί για να χτίσετε αυτόν τον κόσμο επί σκηνής;
«Τόσο στο χτίσιμο της δραματουργίας όσο και στην έρευνα πάνω στην υποκριτική φόρμα, η συνεργασία με τον Κωνσταντίνο που στηρίχθηκε σε όρους αμοιβαίας εμπιστοσύνης, έφερε σαν αποτέλεσμα ένα μικρό σκηνικό ποίημα -όπως το ονομάζουμε, σε σχέση με την αξία της στιγμής που ανασαίνεις, απλά και μόνο γιατί βρίσκεις τη δύναμη να “μιλήσεις”».
Αν έπρεπε να συμπυκνώσετε σε μία φράση αυτό που θα θέλατε να κρατήσει ο θεατής φεύγοντας, ποια θα ήταν;
«Το ερώτημα με το οποίο θα ήθελα να φύγει ο θεατής από την παράσταση είναι: “Γιατί δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ να αφουγκραστώ τι έχει να μου πει αυτός που προσπερνάω;”».
Με τι άλλο ασχολείστε αυτό το διάστημα και τι ακολουθεί;
«Εκτός από τις πρόβες της παράστασης, αυτόν τον καιρό, ασχολούμαι με την δραματουργία της επόμενης παράστασης μου με τον τίτλο: “To the happy few.”, βασισμένο στο έργο του M. Stendhal».
Ταυτότητα Παράστασης
Σύλληψη – Σκηνοθεσία: Ελένη Μποζά
Δραματουργία παράστασης: Ελένη Μποζά, Κωνσταντίνος Τσονόπουλος
Ερμηνεύει: Κωνσταντίνος Τσονόπουλος
Φωτιστική Επιμέλεια: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Σοφία Μιχελινάκη, Άννα Ρηγότω Μαμαλούδη, Μαριλένα Καρίμπα
Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Καρδακάρης
Φωτογραφία Αφίσας: Αναστασία Γιαννάκη
Σχεδιασμός αφίσας: Φίλιππος Κοκκαλιάρης
Υπεύθυνος Παραγωγής: Αλέξανδρος Τηλιόπουλος
Δημόσιες σχέσεις: Χρύσα Ματσαγκάνη
Μια παραγωγή του Opbo Studio
Προπώληση εισιτηρίων: ticketservices
https://www.ticketservices.gr/event/kamiros-dorean-xoma-gia-olous/?lang=el
